Toen we gisterenavond in de zetel zaten en ik ons Rosie zo zag liggen, zou ik er veel voor gegeven hebben om ook zo’n “gewoon zijn” brein te hebben en geen reflectief brein dat steeds afdwaalt van mijn PC en in overpeinzing gaat over wat er allemaal gaande is. Geen tijdreizend brein dat heel vaak vooruitspringt naar de komende weken zich afvragend wat het allemaal nog gaat geven; geen rampdenkend brein dat zich dan bij momenten toch allerlei doemscenario’s voor ogen haalt; geen stressbrein dat vervolgens in alarm slaat en je angstig en onzeker maakt; geen brein dat aan “self-fulfilling prophecy” doet waardoor men net datgene gaat doen dat leidt tot iets dat we juist proberen te voorkomen… Dat is wat mijn brein bij momenten doet. Maar tegelijkertijd zou er in dat “gewoon zijn” brein ook geen zelfbewust brein zijn dat vertraagt en juist een heldere blik krijgt op heel wat dingen waar je mee bezig bent; geen warm brein dat je een warm gevoel geeft als je denkt aan alle mensen die belangrijk zijn in je leven; geen creatief brein dat zoekt naar manieren om hetzelfde op een andere manier te gaan doen of dat ideeën die op een zijspoor zijn geraakt terug kan bovenhalen om daarmee eindelijk eens aan de slag te gaan; geen proactief brein dat actie onderneemt om een volgende stap te zetten; geen sociaal brein dat dit alles wil doen, samen met anderen… Ook dat is wat mijn brein bij momenten doet. Na al deze bespiegelingen ligt Rosie nog steeds in dezelfde houding, “gewoon te zijn”. Ik ga nu toch eerst even meedoen dan.