Donderdag 4 mei. ‘s avonds nog aangekomen op de parking in Gent. Tijdens de avondwandeling met Zina wordt ik aangesproken door een jonge dame met 2 herdershonden.
Aysun blijkt een echte “local” te zijn, geboren in Gent uit een Turks gezin en ze spreekt met het echt sappige Gentse accent. Al drukdoende en springend van het één onderwerp over het andere en terug, typische voor de huidige twintigers (geen focus), vertelt ze me haar levensverhaal in Gent. Ze wilde altijd honden, maar dat mocht niet thuis “want ik ben moslim”, en hoe ze alleen kon gaan wonen, ze onmiddellijk een scheper in huis gehaald had, en turkse jongens zijn macho, en dat ze terug is gaan studeren, en,… en, “oh ja, hoe oud bent u?”, “Amai, da’s echt oud!”.
Zo komt de waarheid soms recht in je gezicht aanwaaien, maar dat is ook het mooie van het leven, de ene generatie komt, de andere gaat. Daarentegen vindt ze ons VanLife verhaal als koppel “vree wijs” en hoopt dat ze ook een tof leven zal hebben. Met die drive van haar, daar twijfel ik niet aan.
