Berlijn 10 augustus 2019.
Terwijl ik me buig over een receptje voor een zure salade “op z’n Duits” (om in de sfeer te blijven), hoor ik Rosie miauwen. Ik steek even mijn hoofd uit de camper en zie dat we bezoek hebben van 2 mede-camperaars. Ze hebben voor onze camper hun yoga matje uitgerold op het enige vlakke stukje grond op deze camperplaats. Lichte muziek op de achtergrond, harmonische bewegingen, geconcentreerde aandacht en vooral ademen…
Rosie gaat met de nieuwsgierigheid van haar soort een kijkje nemen. Alle zintuigen worden gebruikt. Zien, ruiken, horen, voelen. Ontdekken wat er gebeurt. Gaan kijken wat er gaande is. Inspecteren tot in detail. Ruiken aan alles wat ze tegenkomt. De neus tegen de mat geduwd. De oren gespitst. Ik maak even de lijn wat korter. Als ze kon zou ze zich tegen zijn been aanschurken, de geur van het zweet opnemen om vervolgens zijn been te gaan poetsen. Zonder schaamte aan de kant van de kat, met plaatsvervangende schaamte aan de kant van eigenaar. Liever niet.
Tegelijkertijd doet het me wel even stilstaan bij dit gedrag. Die natuurlijke manier van dingen ontdekken, ervaren wat er gebeurt met al je zintuigen, zonder reflectie, zonder oordeel. Het simpele ervaren “zoals het is”, daar valt wel wat voor te zeggen.
Lui strekt Rosie zich uit om vervolgens op haar gemak terug te keren en het gebeuren verder te observeren vanuit een opvouwstoel. Dat was genoeg kattenactiviteit voor het volgende uur. Tijd om te rusten. Het leven van een kat, daar valt ook wel wat voor te zeggen.
